Şunu çok kez düşünürüm: Acı çekiyoruz canımız
sıkılıyor gücümüze gidiyor ve yazık ki elimizden
pek bir şey gelmiyor... Bu karanlık anlarda edebiyat
ortaya çıkıyor kibarca selamını verip bir köşeye
oturuyor. Yanına koşuyoruz ona sarılıyoruz; ipleri
elimize alıyoruz adaleti sağlıyoruz haksızdan hesap
soruyoruz bazen de büyük bozgunlara uğruyor
kalemimize diş geçiremiyoruz. Belki de çekilen
acıların can sıkıntılarının bahşettiği tek şey budur
yazmak.