Bekleyecekmişim...  En derin yaralar bile zamanla iyileşirmiş. Zaman her şeye ilaçmış. Tünel bitermiş sonunda ışık görünürmüş. Her karanlığın sonunda bir aydınlık varmış. Kötü günler unutulurmuş. Her sabah güneş doğarmış. Gece yerini sabaha bırakırmış.
Issız gecelerle boğuştum. En büyük acılarla savaştım. Zaman sadece beni daha kötüye götürdü. Daha da karanlığa... Kapkaranlığa...
Sonra bir baktım o geldi. Karanlıkların içinden gelen bir şey... Ama ışık değil. Önce anlamadım. Acılarımdan fırsat bulup soramadım... Ya da soracak gücüm yoktu... Baktı ki ben onunla tanışmıyorum. Kendi benimle tanışmayı seçti. Yerimden kalkacak gücüm olmadığı için kulağıma eğilip ismini fısıldadı.
Dedi ki... Ben sevgi...