Çocukluğumun en güzel günlerini yaşadığım bu yeri seviyordum. Annemi seviyordum hem de çok seviyordum. Bana sarılışını öpüşünü bakışını seviyordum. Fakat bu yetişkin ergenliğimden kurtulmalıydım. Geçmişin travmalarını atlatamamak başkalarını suçlamak yargılamak benim için çok güzel bir konfor alanıydı bir ağrı kesiciydi. Bir türlü büyüyemiyordum. Babam-Annem-Ben arasındaki o üçgenin sivri uçlarını törpülediğimde 36 yaşındaydım. Babam kimdi bilmiyorum. İyi miydi kötü müydü? Bir tercih yapmış öyle yaşamıştı. Annem kimdi biliyorum. İyiydi. O da bir tercih yapmış ve ölmüştü. Annemin ölümü babamın suçu muydu? Hayır annemin kararıydı. Buraya gelmek de benim kararım. Artık yeni bir Tunç olmak istiyordum. Kimseyi suçlamadan yargılamadan yaftalamadan başka ağrı kesiciler kullanmadan sevdiğim kadınlarla yeni bir hayat kurmak istiyordum.