SAHİPSİZ ELBİSTAN'IM
Şar Dağı'nda kara dumanlar tüter
Acın ciğerimi yakar Elbistan
Bu kadar sahipsiz kaldığın yeter
Hallerin canımı sıkar Elbistan 
Her canlıya açık durur kucağın
Baharda şenlenir köşe bucağın
İncir mi dikildi yanar ocağın?
Zalimler uzaktan bakar Elbistan 
Hüzün ile akan coşkun selini
Hicran ile esen ılık yelini
Gördükçe senin bu yetim halini
Bil ki ruh bedenden bıkar Elbistan
Gam çöker üstüme kalmaz hevesim
Dar gelir ruhuma gönül kafesim
Boğazımda yumruk olur nefesim
Sanki canım tenden çıkar Elbistan
Sözümüz yok kadir kıymet bilene
Kalkanım ben sana doğru gelene
Talibim her türlü kahrın çilene
Sanma Ceren senden bıkar Elbistan