"Rüzgâr bana ıhlamur kokusuna karışmış iki yüreğin mutluluğunu aşkın nefesini getirdi. Ama başkaydı bu aşk alışılmıştan öte; ışıksızlığın içinden geliyordu. Kör bir adamın sonradan kaybettiği gözleriyle karanlığa mahkûm olmasını sorgulayışı ve hayata sırt çevirişinden sonra zorla götürüldüğü körler okulunda karanlığına ışık olan kör bir kıza olan aşkı ile hayata yeniden bağlanması vardı düşüncelerde. İçi ısıtan duyguların heyecanında mutluydular yeni hayatlarının başlangıcında tüm zorluklara rağmen. Anladım ki görmek değildi işte her şey hissetmekti duyguları... En çok bu karışımı sevdim ben ıhlamur kokusunda."

"IHLAMUR ÇİÇEKLERİNİN KOKUSUNDA BİR DÜŞ"
NEVRİYE GÜREL