Beş yüzün üzerinde kısa öykü yazdım.
Zaman zaman öykülerin "çok karamsar olduğu" yönünde eleştiriler alırım.
Doğrudur.
Çünkü bendeniz hayat boyu kahkaha atanlardan çok gözyaşı dökenlere yakın hissettim kendimi.
Bu yakınlığım kitap isimlerine de yansıdı. "Gol olmasa da hareket güzeldi"de de "Sıra bana geldiğinde bilet bitmişti"de
de bir hayal kırıklığı var.
"Sana gözyaşı vadediyorum" da "Gülenlerin ağlayanlara borcu var" da aynı tercih.
Neden?
Şundan:
Kur'anı kerim (Tevbe Suresi 82. ayet): Az gülsünler
çok ağlasınlar!
Peygamber Efendimiz: Sizin bildiklerinizi hayvanlar bilselerdi yemek için et bulamazdınız!
İmam- ı Azam: Ömrümde bir defa güldüm ona da pişmanım.
Elli öykünün bulunduğu "Kırık kalpler galerisi"nde de hüzün bol... Neticede ucunda ölümün beklediği bir yolculuk çok da şamata edilecek bir seyahat değil!