anahtar nokta gibidir ve ben elime aldım kapıları
bir kapım kesiktir o yüzden
yatakla masam arasındaki yola
sözcüklerin solu diyorum anlardaki kimliğime
kimse sormaz bana kendini geçtin mi diye
kimselere sormam nasıl geçtin kendinden diye

peki kimin gözleridir yollara sarkan dil
kimindir senden benden kalan o fısıltılar
zaman değil
ben kimim diye sormuyorum artık akşamlara
kan ve zehir ateşte yaktığım şehirse
ben zamansızım
çıkmaktan değil gitmekten bir buluttum

doğu
fısıltım benim