Gözün karası keşke silebilse bahtın
karasını. Doğumla başlayan yolculuk
ölüm denen hüzünle nihayetlenmeden
güle oynaya mutluluğu yakalayıp sarılsa
insan. Bir defa dizinde uyuyabilse
huzurun. Fotoğraf çekinirken -poz
derdine düşmeden- içinden geldiği gibi
gülebilse. O zaman yaşamanın günlerle
kayda geçen tarihi belki de anlam kazanır.