Yüreğimde çok özel yerleri olan üç kişiye ithaf ettim bu romanımı... Ülkeleri için çalışmışlardı. Son nefeslerini verdiklerinde eminim ki yüreklerinin son iki atışı "Vatan!" diye çarpmıştı.
Birisi çok sevdiğim bir öğrencimdi. Güven ŞAĞBAN. Yiğitti kahramandı ve gaziydi. Diğer ikisini Tunahan YAVUZ ve Aybüke YALÇIN'ı hiç tanımadım ama gazetelerde okudum televizyonlarda izledim haberlerini. Onlar beni hiç tanımasalar da peşlerinden gözyaşlarımı akıttım.
Derken...
YOLLAR KESİŞİNCE neler neler yaşıyor insan. Şehit Tunahan Yavuz'un babasını tanıdım bir gün. Yürek kardeşi olduğumuzu anladık kısa sürede.
Ve birlikte bir karar verdik:
YOLLAR KESİŞİNCE romanımın ilk baskısının gelirini "ŞEHİT TUNAHAN YAVUZ İLKOKULU"nda onun adına bir kütüphane oluşturmak için kullanacaktık.
Kütüphanenin bir köşesine de Güven Şağban'ın Aybüke Yalçın'ın ve Tunahan Yavuz'un adları yazılı bir plaket yerleştirecektik.
İşte böyle...
YOLLAR KESİŞİNCE neler neler yaşıyor insan.