Kelam dinî bilginin kaynaklarından biri olan sünneti Kur'ân'dan sonraki en önemli kaynak olarak benimsemiştir. Sünnet Hz. Peygamber'e nispet edilen davranışsal veçhesi sebebiyle fiilî uygulamaya ilişkin çağrışımlar uyandırmaktadır. Ancak sünnetin kayıt altına alınması sonraki nesiller için ulaşılabilir bir dinî kaynak olması bakımından önem arz etmiş bu kayıtlar kelam ilmi için de vazgeçilmez dayanaklardan biri olmuştur. Sünnet karakteristik yapısı itibariyle başlı başına epistemolojik bir kavram olarak kullanılmamakta sünnetten elde edilen deliller bilginin temel kaynaklarına ilişkin kavramlar kapsamında ele alınmaktadır. Bu çalışmada sünnetin kelamın bilgi teorisinde nasıl bir yere sahip olduğu ana hatlarıyla ele alınmakla birlikte sünnetin delil olması bakımından akaid konularına nasıl dahil edildiği hangi unsurların öne çıkarıldığı ve bunların arka planında yer alan saikler üzerinde durulmaktadır. Modern dönem kelam düşüncesinde de sünnet dinî kaynak olma niteliğiyle gündeme gelmiştir. Bu dönemde sünnetin bilgi değeri ve delil olma niteliği hakkında muhtelif görüşler ortaya konmuştur. Bu çalışma aynı zamanda bazı kelamcı ve düşünürlerin görüşleri doğrultusunda modern kelam düşüncesinde sünnete ilişkin yaklaşımlar hakkında genel bir çerçeve sunmaktadır.