Sanatın beni kendine ayırması veya ona ömrümü ayırmam sadece yaşayacak daha güzel anlar olmadığı zaman geçerli. Yaşamak gibi bir sanat dururken onu iptal veya ihmal eden bir sanatın benden istediği tapınmayı ona vermeyecegim. En üst sanatsal üretimin sanatın kendisini amaçlaştırarak olacağı iddiasına inanmıyorum.
Aynı mesafeyi kederli dünya günleri için de koyuyorum. Başkaları ölürken veya hayatta kalmaya çalışırken onları bir parça daha iyi yaşatmak gibi bir sanat dururken onu iptal veya ihmal eden bir sanatın benden istediği tapınmayı ona yine vermeyecegim.
Yaşamakla yaşatmak arasında bir çizgi olup olmadığının bile ayırdında değilim. Belki bir harf farkı. O da artı gayretin t'si. Tamam çaba da olur. Yaşamak dedigimiz şey yaşatmaktır belki de.
Abartmalarımız ve anlam yüklemelerimizle kendini ilah sanan her disiplinin ona yakışan hizada duruşunu veya dokuz nala koşacağı periferiyi sorgulama belirleme ve doğru anlamlandırma gücüne sahibiz.