Çelimsiz küçük bir kız çocuğu sokağın köşesine oturmuş; yiyecek para ya da olabileceği herhangi birşey için dileniyordu. Üzerinde yırtık pırtık giysiler vardı. Yüzü gözü ise kir içindeydi. Çocuğun perişan bir hali vardı.
Kız dilenirken sokaktan genç sağlıklı zengin görünümlü bir adam geçti. Kızı farketmişti. Ama belli etmemek için dönüp bir daha bakmadı. Geniş ve lüks evine konfor içinde yaşayan ailesinin yanına geldiğinde çok güzel hazırlanmış bir akşam sofrası onu bekliyordu. Fakat az sonra gördüğü o dilenci kız aklına takıldı. Duyguları birşeylere itiraz ediyordu.
Sonra kolay yolu tercih etti ve itirazlarını Allah'a yöneltti. Böyle durumların var olmasına izin veren O değil miydi?
İçin için O'na karşı:
Böyle birşeyin olmasına nasıl müsaade ediyorsun? Neden o küçük kıza yardım için birşeyler yapmıyorsun? Diye yakınmaya başladı.
Biraz sonra ruhunun derinliklerinden gelen şu cevabı işitti:
Yaptım. Seni yarattım!