Türk edebiyatında köy hayatına ve köylülüğe "içeriden" bakışın ilk örneklerinden sayılabilecek Göl İnsanları için Nâzım Hikmet Kemal Tahir'e yazdığı 13 Mart 1941 tarihli mektubunda "Senden o kadar defa dinlediğim âdeta birçok satırlarını başlarken sonunu getirecek kadar hatırladığım ilk hikâyeyi yine büyük bir lezzetle iştiha ile ve gururla okuyorum" demektedir; 7 Mayıs 1941 tarihli mektubunda ise düşüncesini açık ve değişmez bir biçimde ortaya koyar: "Hiç endişeye düşme Göl İnsanları Türk edebiyatının en güzel dört hikâyesi olarak kalacaktır."