O. Henry öykülerinde ruhunu kaybetmiş dünyada kişilik büzülmesiyle içine kapanmış olan insanlığa bir hatırlatmada bulunur. Dünyanın en kimsesiz şeyi esararlı yolculuğa hazırlık yapan ruhtur diyen O. Henry aynı zamanda bu ruhun bir krallığın tacından dağ çileği toplar gibi zümrüt toplayacak kadar cebun ve alımlı olduğuna işaret eder. Bir ağaçta kalan tek bir yaprağı yazın belliği olarak koruyan O. Henry öykülerinde elimizde hayattan başka bir numunemiz olmadığını işleyerek içsel bir dengeye dönüştürülen yargıya karşı başkaldıran belleği dillendirdir.