Kitabın yazarı CLAUDE FARRERE 1876-1957 yılları arasında yaşamış dünyaca tanınmış bir Fransız romancı ve hikayecidir. Hayata deniz subayı olarak atılmıştır. Görevi gereği Türkiyeye birkaç defa gelmiş ve Türk dostlar edinmiştir. 1919 yılında ordudan ayrılmış ve daha sonra da Atatürkün davetlisi olarak Türkiyeye tekrar gelmiştir.
Türkiye ve Türklere karşı çok büyük bir manevî yakınlığı olan CLAUDE FARREREnin bu eserini okuyunca yazarın gerçekten inanılmaz derecede Türk sevgisi ile dolu olduğunu ve bir o kadar da ileri görüşlü bir kimse olduğunu anlıyoruz. I. Dünya Savaşında ve daha sonra Fransanın Türklere karşı cephe almasını tenkit eden yazar; bunun Orta Doğuya hakim olan Fransız kültür ve medeniyetinin sonu demek olacağını açıkça belirtmektedir. Hatta yazar bu düşüncesini "Türkiyenin bozgunu Fransanın bozgunu demektir; Yunanlıların zaferi medeniyetin gerilemesi demektir..." sözleriyle ifade etmiştir. Yazarın bu kehaneti 15-20 yıl içinde gerçekleşmiş Osmanlı İmparatorluğunun yıkılmasıyla Fransız kültürü de Orta Doğudan silinip gitmiştir.
Eserin dikkati çeken bir özelliği de yazarın cahil bulduğu Fransız okuyucusunu Türkiye-Fransız dostluğunun temellerine indirebilmek iki ülkenin ne kadar eski dost olduğunu ve her iki ülke açısından da bu dostluğun mutlaka devam etmesinin ne kadar gerekli olduğunu Fransız halkına anlatma amacına yönelik olmasıdır. Bu bakımdan işin pek kolay olacağını sanmadığını ama cehaletle mücadele etmeyi de kendisine bir görev bildiğini kitabında itiraf etmektedir.
Fransız yazar I. Dünya Savaşı ve Kurtuluş Savaşı sırasında Fransada yayımlanan gazetelere yazdığı yazılarda daima Türklerin tarafını tutmuştur. Bu yüzden kendi ülkesinde ve Avrupada çok hakarete uğramıştır. Bir makalesini şu cümleler ile bitirmiştir. "... Ve eğer Fransız olmasaydım Yunanistana karşı İngiltereye karşı hemen hemen bütün Avrupaya karşı Ankaralı dostum Kemal Paşanın yanında öyle candan savaşırdım ki !..."
CLAUDE FARRERE Türklerin manevî gücünü cesur iyi niyetli namuslu vefalı fedakâr dürüst zayıflara ve iyilere karşı inanılmayacak kadar yumuşak olma gibi birçok özelliğinden kaynaklandığını yazmaktadır. Türklerin bu özelliklerini anlatmak için kitabında birçok tarihî olaya ve bizzat yaşadığı olaylara yer vermektedir.
Ayrıca yazar Türklerin nazik ve sakin insanlar olduğunu belirterek kuvvetlerini hayvanları çocukları ve kadınları dövmek için asla harcamadıklarını belirtmektedir. Bunu daha iyi anlatmak için de İstanbulda kendi yaşadığı iki olayı "kedi hikâyesi" ve "köpek hikâyesi" başlıklı anılarıyla çok güzel anlatmıştır.
Yazar Osmanlı devletinin son dönemlerinde var gücüyle Türkleri desteklemiş her alanda Türkleri savunmuş ve destek vermiştir. Osmanlı Devleti yıkılınca büyük bir üzüntü duymuş ve hayal kırıklığına uğramıştır. Bu ruh haleti içinde yeni kurulan Türkiye Cumhuriyeti devletine de pek sempatik bakmamıştır.
Yaptığımız devrimlere ve çağa ayak uydurma çabalarımıza olumlu bakmamaktadır. Bunda yeni kurulan Cumhuriyetimizin tam bağımsızlık yolunda özellikle Fransız kültüründen uzak bir şekilde gelişmesi yazarı memnun etmemiş görünmektedir. "Belki de yanılıyorum ama Türkler eski hayatlarıyla bir ilgi kurmadan yeni bir hayata kavuşmak için giriştikleri tecrübede başarılı olabilirlerse çok şaşarım. Bana öyle geliyor ki bugün kendilerine menfur gibi görünen ama onlar için tek kurtuluş yolu olan mazilerine yavaş yavaş dönmek zorunda kalacaklardır !" cümleleriyle bu yanılgısını dile getirmektedir.
Genç ve yeni Türkiye bu çok zor ve insanüstü çabanın başarısına erişmiş. Claude Farrere gibi Türkleri ve Türkiyeyi gerçekten seven ve hatta Türkler için asırlık bir düşmanlığın kiniyle kötü düşünen batılı birçok yazar ve düşünürün tahminlerinin yanlışlığını ispat etmiştir.