Başıboş bulutlar gibi dolaşsam da hep bulut yalnız­lığı yaşıyordum. Akşam olunca artık onu görmek­ten umudumu keserdim. Yarın yeniden gördüğüm­de önce gözlerindeki o yaprak yeşilini arıyordum. Yakınımda sessizliğinin yankısını duyunca gözleri­ne bakarak bir gonca gibi gülümsüyordum. İçimin o bitmeyen sızısı dinmese de ablamın acı sonu artık beni korkutamıyordu. Akşam saatlerinin esmer vaktinde aşkımın bizim evin önünden geç­mesini bekliyordum. Bazı akşamlar kuşlar uyudu­ğunda bile o hâlâ geçmezdi. Ben günün eksikliğini hissettiğimden avunmak için gece boyu yıldızları gözlerdim. Yalnızlığım içimde dolunay gibi büyür­dü.