"Yasemin Sokağı'nın kuşları ansızın ve acı çığlıklar atarak havalandılar hep birlikte. Köşedeki evin köpeği acı acı birkaç kez havladı sonra kuyruğunu bacaklarının arasına sıkıştırıp karşıdaki zakkumların altına sığındı. Ay son bir çabayla ölgün sarı ışıklarını dökmek istedi çakıl taşlarıyla kaplı yola ama kara bir bulut geldi oturdu böğrüne. Yaz sonu serinliğini taşıyan rüzgâr hafiften bir dolaştı yaseminin dalları arasında sıyrılıp gidiverdi sonra geldiği yere.
Doğa donakaldı bir an.
Bir el silah patladı sonra ilerlerde bir yerlerde.
Sabah oluyordu ağır zırhını yırtarak gecenin usuldan...
Yasemin Sokağı ölüyordu."

Aşk... hayat... geçmiş... bugün... Reha Öz'den zaman'sız öyküler...