Edip Cansever bir şiirinde ''İnsan yaşadığı yere benzer'' der.

Yaşadığı şehre benzeyen insanlar şehir değiştikçe ne kadar değişmektedirler? İnsanlar mı yaşadıkları şehirleri kendilerine benzetirler yoksa şehirler mi insanları kendisine benzetir? Doğup büyüdüğü şehrin geçirdiği travmaları içinde hissederek yaşayan insanların hikâyesini göreceksiniz bu kitapta.
Romanın kurgusu bilinen en eski yerleşim merkezlerinden olan Trabzon'un 80'lerin başına kadar yaşadığı değişimin biraz köklerine inmek orada gezinirken bugünle köprü kurmak şehrin yaşadığı acıları bir keskin bıçak gibi kalbinde taşıyan yazarın bu şehirle hesaplaşması üzerine kurulmuş. Yüzyıllar içerisinde oluşmuş kimliğini hızla kaybeden şehir başkalaşarak kendinden uzaklaşıp rengini çok kültürlülüğünü ve giderek de doğal tipolojisini terk ederken korku dolu günlerin ve ümitsiz aşkların arasından süzülüp gelen hayatlara dair
kalıntılar arasında şehrin nostaljik semtleri olan Soğuksu'ya Kemeraltı'na Pazarkapı'ya Mumhaneönü'ne Boztepe'ye düşüyor yolu yazarın. Eskinin sadece yıkılıp yok edildiği yenininse kendisine benzemediği şehrin
sokaklarını adımlarken geçmişin gölgesinde bugünü yaşamanın buruk hüznünü süren sokakların terkedilmiş yıkılmış evlerin kurumuş ağaçların odun ve kömür deposuna dönmüş bahçelerin yalnızlığıyla daha da
yalnızlaşıyor. Ama esas yalnızlaşmak kendi şehrine uzaklaşmakla başlıyor.