Romanımın kahramanı ipekböceği kendi çevresine ördüğü kozasının içinde ölümü beklerken bir mucize oldu.
Yüreğindeki sonsuz sevgi ona hava oldu nefes almaya başladı.
Dürüstlüğü; su oldu kuruyup yok olmasını önledi.
Adaleti; yemek oldu karnını doyurdu.
Kozasının içinde bunlarla beslendi büyüdü gün geldi kozasına sığamaz oldu.
İşte o zaman koza dayanamadı çatladı.
Özgür oldu.
Bu yüzyılda bu çağda bu masallara kim inanır derseniz hadi başlayalım hemen okumaya...