Günah keçimi bulmuştum: Amigdala... İnsan olduğum için aşık olmuştum ve bu kaçınılmazdı... Acı çekmemek için ölmek vazgeçmekti yaşamak için acı çekmeye razı olmak ise katlanmak...
Belki de her şey böyleyken hâlâ sevgi varken aramızda bitirmeliydik. Belki o zaman taze ve yıpranmamış olarak; sandık içlerinde kitap aralarında saklayabilirdik aşkı sonra kullanmak üzere... Naftalinlenebilir miydi aşk? Zaten hep iki yüzü yok muydu gerçeğin? İnsanlar koydukları normlarla kendilerini sınırlarken anahtarı zaten kendilerinde olan hapishanelerinden kaçarak işlemiyorlar mıydı en büyük suçları?
Ne kadar hüzün ve imkânsızlık varsa aşk o kadar aşktı. İçine konulan acının dozundaydı sır. Beynin bir oyunuydu ama yine de insana özel duyguydu aşk... Kazanmalıydı...