"Çocuk sahibi olmak
sonsuza kadar kalbinizi bedeninizin dışında tutmaktır."
Elizabeth Stone
Karşımda 5 yaşında bir çocuk dakikada 7-8 soru sorup hemen cevaplamamı istiyor birinin cevabını verir vermez diğer soruları tak tak sıralıyor. Her şeyi soruyor. Masumane soruların içinde gerginlik hissetmeye başlıyorum. Yanlış bir cevap vererek yanlış bir şey öğrenmesine sebep olursam...? Kendimce açıklıyorum cevapları...

Küçücük başarılar onu çok mutlu ediyor. Kağıda bir harf çizmiş "oley" diye bağırıyor ben de yeni bir şey icat etti sanıyorum bakıyorum bir harf. İşte sorun burada başlıyor ben kendimce bakıyorum o ise kendince yaşıyor bildiğini ya da bilmeye çalıştığını.

Karar veriyorum sonunda olayları onun dünyasından değerlendirmeye onun gibi hissedip onun gibi düşünmeye yani empati kurmaya.

Dünya kocaman bir sürü anlamadığım şey var beynimde sorular yığını oluşuyor bunları öğrenmek için iki yolum var: Ya bir bilene soracağım veya yaşantı geçirecek yani deneme-yanılmayla anlamaya çalışacağım.