Ana odanın içinde gidip geliyor pencerenin yanında oturuyor sokağı izliyor kaşlarını çatıp yeniden yürüyordu. Titriyordu. Kafası bomboştu. Ortalığa bakınıyordu bir şey arar gibi. Su içti ama hep susuyordu. Göğsünü yakan kaygıyı alçalma duygusunu söndüremiyordu. Gün iki bölüme ayrılmıştı; birinci bölümün bir anlamı bir içeriği vardı ama ikinci bölümü akıp gitmiş yerine kahredici bir boşluk kalmıştı. Karşılıksız bir soru zonklayıp duruyordu kafasının içinde...
(Kitap'tan sf. 169)