"Bazı matemlerin sonu yoktur! Ölünceye kadar sürüp gider. Öldükten sonra da bitmez. İsrafil suruna üflese de kıyamet kopsa da mahşer toplansa da bitmez o matem."
Ölümü Gözlerinden Gördüm İranlı çevirmen-şair Haşim Hüsrevşahi'nin kaleminden sarsıcı bir ilk roman. İran'ın batı kapısı belleği şairler kenti Tebriz'de yaklaşık bir asırlık zaman diliminde geçen roman; şiddetin zulmün ve adaletsizliğin pençesindeki yaşamları kıvrak bir dilin yalın asaletiyle anlatıyor. İnsanoğlu'nun içinde boğulduğu hırs öfke basiretsizlik ve acı denizinin evrensel bir dışavurumu olan Ölümü Gözlerinden Gördüm edebiyatın yaşamı ifade etmekteki gücünü bir kez daha gözler önüne seriyor.
2010 yılının en önemli yazınsal ürünlerinden biri olacağına inandığımız bu roman çok yakın ve bir o kadar uzak İran'ın tarihini içerden bir bakışla keşfetmemize olanak sağlıyor.

Nahid'in babası kızını alıp getirmiş kendi eliyle vermiş gardiyanlara: "Siz delirttiniz kızımı siz düzeltin iyileştirin " demiş ve çekip gitmiş kayıplara karışmıştı. Aralık ayının sonlarına doğruydu. Ocak ayının başında alınıp bu dört katlı binaya getirildiğinde Nahid hiçbir şey bilmiyordu bildiği ve belleğine kazınan tek bir şey vardı belki; sadece koşmalıydı sadece dönmeliydi sadece uçmalıydı. Koştu döndü ve sonunda uçtu...