Peygamberimiz kendini imtiyazlı göremezdi ve deveye ancak sırası geldiğinde binmeliydi. Yorulmaksa o da yorulmalıydı; çünkü biliyordu ki en büyük ödül Allah ve özgürlük yolundaki yorgunluktaydı.

Büyük davaların özünde çile ve bir o kadar da fedakârlık vardı.

Özgürlük isteniyorsa bedeline de razı olunmak gerekiyordu. Ama özgürlüklerin bedeli asla keyif sürmek ve rahatlık olamazdı.

Bir tarafta özgürlüğün simgesi olan bir Peygamber ve diğer tarafta özgürlüğü özümsemeye çalışan bir sahabeler grubu. İslam'ın "Saadet Çağı"nın temeli işte bu özgürlükler üzerinde kuruluyordu.

Bir büyük devlet başkanıydı Hz. Ömer. Ama o da sıradan bir vatandaştan imtiyazlı görmüyordu kendini.

Sistemi davanın kurallarını çalıştırmak birilerine rağmen bu uygulamaya direnmek sabretmek elbette davaya bağlılığın bir ölçüsüydü ihlâstı ve özgürlüktü.

Başarılar bir kişinin değil bir anlayışın ya da bir inancın ve bunun sonucu olarak bir topluluğun başarısıydı.