Pencerenin pervazında beyaz bir kuş duruyor ne zamandır. Kocaman beyaz kanatları yer yer gümüş pırıltılar saçan cin bakışlı bir kuş. Yaptığım kuşlardan biri olmalı diye düşünüyorum. Ama ben böyle geniş kanatlı kuşlar yapmadım ki hiç. Benim yoğurduklarım narin bedenli küçücük başlı uslu durağan kuşlardı. Her an uçmaya hazır değil de uzun bir yolculuktan yeni dönmüş hissi veren yorgun kuşlar. Sahi neden benim kuşlarım durgun ve yorgundu hep? Onları yapmam ömrümün sonbaharına denk geldiği için mi? Sanmıyorum. Çünkü bu yatağa düşene kadar hiç yorgun ve durgun hissetmedim kendimi. Yaşlandığımı iyice ihtiyarladığımı hatta hemcinslerime özgü yaşam sınırının ortalamasını çoktan aştığımı bile fark edemedim.