Ağlıyor musun Şadan?
Annem endişe ile soruyor...
Hayır anneciğim ağlamıyorum!
Elimdeki gazeteyi gözlerime kadar kaldırıyor ve kirpiklerimden süzülen yaşları saklıyorum:
'Anne bu ev ne kadar karanlık!'
'Ya içindeki insanlar da ne sıkıcı!'
'Hasan?..'
Dargın bir nazarla dayızademe bakıyorum. Odanın en boş bir köşesindeki yazıhanesinin üzerine eğilmiş düşünüyor. Gölgeler içinde kalan zavallı sakat vücudunu fark edemiyorum bile...Sadece loşlukta iki fosfor nokta gibi parıldayan gözlerini görüyorum.