Öylesine mutluyduk ki...
Sıkıntılar üzüntüler uçup gitmişti bir yerlere... Kendimizi harika hissediyorduk ve en az beş saat sohbet ettik. Aşık falan değildik! Üçümüzün de hayatı bomboştu aslında... Başka insanların oturup hallerine ağlayacakları bir günde; kahkahalarla gülmemiz tamamen beynimizle sağladığımız bir durumdu.
Hayallerimizin sınırı ya da bize dur diyen yoktu nasıl olsa! Kurdukça kurduk... Mahsus yapıyorduk bunu... Yaşamla başa çıkabilmenin en güzel yoluydu...