Bir bahar akşamında çamurlu birikintilerde süzülen kar suyuna basıp gitmiştin. Ben de yavaş yavaş hayalle yaşam arasına çekiliyordum. Herşey çok anlamsız geliyordu bana. Kendimi unutturan şeylere verdim. Bütün yaşardıklarımız bir bir sabah esintisiydi. Şimdi samimi olmayan bu vakt bitti. Sadece bizim için mi bitti? Sanmıyorum. Ayrılık içimizde devrilen sayfalarda henüz okunmamış bir iki satırdır diyeceksin; etme.
Etme bu gönül yarasıdır
Hayat denen telaşı vazgeçilmez kılan
Varoluşumun ilk baharında
Ağına düşüyorum tutulan bir bedduanın
Tanyelinde dilediğinse ermedi kendine
Belki büyü sendin
Aramızdakilerin hakikatlerde bozduğu...
(Kitap'tan)