Ben bir topluluğa karışıyordum. Kaynayan suya atılan bir tutam tuz... Taneciklerimden hemen eriyenler dbe çökenler...
Tanrı'nın biçim almış yalnızlığında çoğalmanın eşiğinde yıldızlar kayarken gördüğün halde dilek tutmaya geç kaldığın anlar gibiydi konuklar hakkındaki ilk izlenimlerim...
Zaman! Bir gün gelir gezegenler yörüngeden çıkar durağan yıldızlar bizden uzaklaşır. Ama sen hep akmaya devam edersin değil mi? Meleğimi yutan Zaman! Bu kadar böbürlenme seni de yutacak kara delikler bulunur elbet. Sen de hiçliğin durağanlığında akamayıp kalırsın öylece...
Bu kervanın göçü iyiliğedir. Yolda kötülerin ardımızda iyilerin aramızda kalmasını sağlayacağız. Doğanın eleme yöntemindeki yavaşlığı bekleyemediğimiz için biz varız. Herkesi konuklar kadar bilinçlendirirsek belki biz de konaklarız yerlisi oluruz şu dünyanın. İnsan oluruz gündelik telaşlarda...