"...Sokak kapısını yine mi tam kapatmadım? Hayır unutmadım. Tabii ki gidesin diye değil! Sen evini bırakmazsın biliyorum. Hikâyemi mi bekliyorsun? Benim hikâyem... Gecede saklı."
Suzan Bilgen Özgün'ün öykülerinde küçük dünyalarından dışarı çıkmaya çalışan kendi yoksunlukları tarafından kuşatılmış kahramanlarla karşılaşırken onları bir yerlerden tanıdığımızı bir sokak arasında ya da bir lokantada göz göze geldiğimizi düşünüyoruz. Okuru ve kahramanlarını böylesi bir düzlemde karşı karşıya getirmenin tüm sorumluluğunu üstleniyor Suzan Özgün. Dahası bizi onların trajedilerine ortak ederken hüzünle ve melankoliyle baş başa bırakıyor. Kaçınılmaz yüzleşmelerin uçurumların kıyısındaki tedirginliklerin ve nihai yalnızlıkların portresi çiziliyor bu öykülerde; keskin ve soğuk ayrıntılarsa metne okuma hazzı katıyor. Suzan Bilgen Özgün yaşamın ağır gerçekliklerini yüklemiş kahramanların sırtına. Okurdan beklenense buna tanıklık etmesi değil bu acı yükü paylaşması.