yine de uyanıyor
her sabah şehirler
çünkü onlar
hep birilerinin sevgilisidirler

paramparçayız tek parça zırhımızda
ölüm evrende ne kadar
küçük bir detaysa
yaşamak o kadar
koca bir yalan insana

o asi devrimci kız
vuruldu zamanın bilge kurşunuyla
şimdi ellerim seni anımsadığım gibi
pamuk pamuk çocuklarıma

aynanda yüzün yok
tarağınla açıyorum kalanımı
ve artık
karanlıkta yazabiliyorum anne!