Fakir ve susuz köyün bitişiğinde çok büyük bir bağ vardı güzel mi güzel içinden suyu akan meyva ağaçlarıyla dolu bir bağ. Bağ o kadar büyük ve ağaçlıktı ki bir ucundan dürbünle baksan öbür ucunu göremezdin. Köy ağası birkaç yıl önce araziyi parselleyip köylülere satmış ama bağı kendine ayırmıştı... Bağda iki şeftali ağacı yetişmişti. Biri daha küçük ve gençti. Bu iki ağacın yaprağı çiçeği tıpatıp birbirine benzerdi. Her gören daha ilk bakışta ikisinin de aynı cins ağaç olduğunu anlardı. Büyük ağaç aşılıydı. Her yıl iri iri pembe pembe güzel şeftaliler verirdi. Avuca zor sığan bu şeftalileri insan ısırıp yemeye kıyamazdı. Bahçıvan büyük ağacı bir yabancı mühendisin aşıladığını aşıyı da memleketinden getirdiğini söylerdi. Bu kadar çok para harcanan bir ağacın şeftalileri de elbette kıymetli olur...