Bazen içinden bir ses "git" der insana... "Gittiğin yer alabildiğine uzak olsun ve yanına bir tek yalnızlığını al... Git alabildiğine uzaklara..." Oysa nasılda zordur gitmek... Ardında bir sürü yaşanmışlık ruhun bıraktıklarına sinmişken yalnızlığına tutunup gitmek... Yine de gitmek gerek herkese ve her şeye rağmen gitmek... Anıların çıkmazına kök salıp kendine ihanet edercesine kalmaktansa bir yerde göklere sığmayan bir bulut gibi özgürce gitmeli insan... Kendini hapsettiği kalabalıklardan kurtararak yüreğine doldurduğu yalnızlığa yoldaş olup gitmeli...