"Sabahları sokakta duruyor sırtımı binaların duvarlarına dayayıp kaldırımda koşuşup oynayan çocuklara bakıyor onların yanına varıp onlarla beraberce oynayasım ve sevinesim geliyordu. Fakat kendilerini ürkütmemek için ancak uzaktan seyredebiliyordum. Gene de onlara bakarken kalbimin en derin bir yerinde hayattan büsbütün kopmadığımı hisseder ve gözlerimi kapatıp uzak Kırım'ı Gurfuz'u görürdüm. Evet orda. Dedemin babamın kemikleri gömülü toprakta. Yalnız orada. Doğduğum topraklarda. Oranın göğü altında Oranın insanları arasında hayat bütün sıcaklığıyla beni bekliyordu sanki. Ve işte iki gün önce yılbaşı gecesi herkes mutlu herkes şen ve mesut yeni yılı karşılarken ben aç ve donuk Sovyet Elçiliğinin taş merdivenleri üstünde durdum. Ruslar nezaketle karşıladılar beni ve iki gün sonra Kırım'a dönebileceğimi bildirdiler..."