Yalnız yaşamak zor oluyor mu?" diye sormuşlar Bedia Muvahhit Hanım'a bir zamanlar; yalnız yaşamak zorunda kaldığı zamanlar. "Zor olmaz belki" demiş ve derin bir iç geçirdikten sonra eklemiş: "Eğer yoğurtçuların geçtiği o saatler olmasa!" "Genç kuşaklar bu ifadedeki duygu yoğunluğunu anlayabilirler mi acaba?" diye düşündü. Yanıt yerine dudak büktü. Anlayamazlar tabii! Yoğurtçuları da bilmezler yoğurtçuların geçtiği saatleri de...

Omuzlarından birine dayadıkları sağlam bir sırığın iki ucuna asılı tablaları ile sokak sokak dolaşan yoğurtçuları görmediler ki... Akşamüzerleri alaca karanlık sokakların "yoğurdum kaymaaaak Silivri kaymaaaak" sesleri ile dolup taştığını duymadılar ki...
Bir bir açılırdı kapılar. Kapı önlerinde görünürdü kadınlar çocuklar.

Ellerinde taslar tabaklar. O da almıştı kaç kez. "Kaymak koyma ama" derdi her defasında. Çünkü sağlığında her defasında öyle tembih etmişti annesi.
"Sakın kaymak koydurma."