Evim sen kokuyor. Hangi odaya gitsem nereye kaçsam senin kokun. Uykuya daldığımda yine ansızın uyandıran da bu vanilya kokusu...
Kendimi yabancı hissediyorum her şeye tüm evrene. Küçük bir nokta gibiyim. Hangi cümlenin sonuna konulacağımı bilmeden koşup duruyorum bir o tarafa bir bu tarafa... Biliyorum yalnız kaldığında gecenin karanlığı çöktüğünde üzerine sen de ağlıyorsun hıçkırarak. Tükendiğini hissedip her defasında yeniden başlamak için koyuyorsun başını yastığa.

Aslında sen yokmuşsun kokun yokmuş. O kafamın içinde konuşan var ya aslında o da yokmuş.

Söyler misin nasıl ispat edeceğim ben seni?