"Dedem savaş anılarından sonra durgunlaşır gözleri dolar bir süre öyle kalırdı. Birinci Dünya Savaşı'nın en önemli cephesi olan Çanakkale Cephesinde de savaşmış pek çok arkadaşı gözlerinin önün­de şehit olmuştu. Kimisi bacağı kopmuş bir halde bile savaşa de­vam etmişti son nefesini verene dek... Paramparça olan arkadaşları da ayrı bir dehşet verici görün­tüydü. Acı çekiyordu anlatırken. Ama insanlara o savaşta yaşanan­ları anlatmalıydı. Bu vatana nasıl sahip çıkıldığını ne acılar çekil­ diğini genç-yaşlı demeden nice insanların bu uğurda can verdiğini bilmeliydi herkes. Bir şekilde kendine görev edinmişti bunu.O kadar acı çekerdi ki anlatırken gözleri iri iri açılır sesi titre­meye başlar gözlerinden akan yaşı hissetmezdi bile."
-Gülten Duman