Türkçede bir asra yaklaşan bir zamandır yeni mefhumlar için kelime türetmekten ziyade bir takım ideolojik saiklerle asırlardır Tarihi Türkçenin malı olmuş İslam Medeniyeti kaynaklı kelimeleri dilden tasfiye gayreti içinde mütemadiyen ve planlı bir şekilde onların yerine yeni kelimeler ortaya atılmakta ve bunlar resmî dayatmalarla yaygınlaştırılmaktadır. Üstelik bunların büyük bir kısmı Uydurma kelimelerdir ("barbarismes"; Barbarca). Çünkü türetme veyâ teşkîl kaidelerine aykırıdırlar. Hatta -sAl -mAn -Ay -v gibi Fransızcadan ("Frenkçe"den) devşirme eklerle ve Fransızcaya benzeterek uydurulmaktadırlar. Dahası Fransızca dış- eş- iç- ön- öz- tek- yad- gibi bir takım ön ekler ihdasıyle dahi taklid edilmektedir. Bu Uydurmalarla berâber ayrıca menşei 19. asır ortalarına kadar çıkan "Güneş-Dil Sahte-Teorisi" (daha doğrusu stratejisi) ile Türkçenin kapıları ardına kadar Fransızca kelimelere açıldığı bunlar -"Öztürkçe" oldukları iddiâsıyle- "okul" (