Okumayı bitiren yüzüme bakıyordu.
Şaşkın ürkek korkmuş gözler buluyordu gözlerimi.
Yazdıklarım tatsız şeylerdi biliyorum.
Ama olası şeylerdi bunlar.
Her gün gazetelerin üçüncü sayfalarına
yazdıklarımın daha beterleri yansımıyor muydu?
Belki de okuduğum bu tatsız bölüm
Üzüm Kafe'dekilerin bazılarının yaşadığı
gizlediği unutmaya çalıştıklarıyla örtüşüyordu.
Belki de bilineni bir kez daha okumak
yeniden hatırlamaktı yüzlerini astıran.
Anı'nın gözleri dolmuştu.
Tam da şu anda herkesin içinde
hoşlandığı çocuğun yanında
başkası için ağlayabilirdi.