Tarihsel sürecinin içinde kendi kendini yenileye yenileye usa uygun biçimde sevgiyle-üretken yaşamak zorunluluk bilincine eren özgür insanın doğaya karşı kendi kendini yeniden yaratış ve ispatlıyış biçimidir bence... Bu diyalektik nedenle diyebiliriz ki sevgi olgusunun kökeninde bir biçim değil öz sorunu yatar. Öyleyse doğayı ve insanı yaşayıp-sevmek ve bu yaşamı sürdürmek bir biçim değil öz sorunudur...