"Ayağa kalktım. Hiçbir şey söylemeyen başkalarını düşündüm. Onların ne zaman ayağa kalkacaklarını merak ettim. Belki bir gün....

Pencereye yaklaşıp dışarıya baktım. Gün çoktan gecenin siyah koynuna girip kaybolmuş yeni günü döllemişti. Güneş daha fazla görmek istemediği kalbi taşlaşıp içten içe çürümüş bu kenti karanlığa terk etmiş çekingen soluk ışığını toplayıp başka yere göçmüştü. Kentte mezar sessizliği egemendi. Bulutlar perde çekse de sabah yıldızı'nın her zamanki yerinde parladığını biliyordum.