İlmihal

benden sana kalan ilmihal
suskunluk arifesinde devşirdiğim yaz günleri
bir mirasyedi siluetiyle omzunu ısırıp
adına güzel olan ne varsa toplamıştım
iplerimi yorgan iğnelerimi toptan eşya derleyen
adına çocukluk denen güllerimi

her şey suratsızca buluyordu beni
yapıtaşlarının altı çizilmiş beni susan ne varsa
güzde ne varsa; soluk karanlığımın yaprakları
atardamalarımda devinen basınca bakınca
şaşmaz bir kedi şıklığıyla ne varsa
asaletimin onaylandığını görür gibiyim
serçelere su verir gibiyim
içim rahat