Her insanın bir hayat hikâyesi vardır.

Beni hayatımı yazmaya iten bir uyanıştı. Kırk yedi yıl önce bana yazılmış mektup ve şiirler. Her şey onları tekrar okumamla başladı diyebilirim...

Uzun bir süre hepsini tekrar tekrar okudum ve okudukça tekrar aynı duyguları yaşamaya başladım. Bu mektuplar beni o günlere götürdü. Unutulan tüm duygular ellerimdeki sarı kağıtlarda tüm gerçekliğiyle yaşıyordu. Bu mektuplar ve şiirleri bunca yıldır bir kuytuda saklamıştım. Yaşadığım onca üzüntü sonrası içime çöken karamsarlığı bu mektuplardaki duygular adeta tedavi etmeye başladı. Tekrar yenilenmeye ve hayat bulmaya başladığımı gördüm içim enerji doldu. Unuttuğum pek çok duyguyu hatırlamam için adeta bir fırsattı bu okumalar. Bütün bu anıları kilitli tutmak ne kadar doğru olabilirdi ki? Paylaşmaya karar verdim. Tüm anılarımı duygularımı satırlarla sayfalarla buluşturmak istedim.


Unuttuğum ertelediğim ve doyasıya yaşayamadığım hayatımı hatırlayabilmek için yazıyorum. Belki de çocuklarıma benden sonra kalacak bir hatıra olması için.