Umut ve sevdanın olanca ağırlığıyla ezilen
omuzlarımızı silkelesek daha mı özgür olurduk?

Yalnızlığın kurak mevsimlerinde çatlattığımız
dudaklarımızı vuslat ile ıslatsak daha mı güzel
konuşurduk?

Yalnızlıkla boğulan düşlerimizde başka bir
sevme biçimi geliştirebilseydik daha mı çok
umut ederdik?

Ya da çocuk kalsaydık...
Kim bilir belki daha çok severdik.