Göz kapaklarım ağırlaşıyor yavaş yavaş zihnim bulanıyor gözlerim buğulanıyor. Kalkıyorum ayağa bilinçsizce çekiliyorum pencerenin önünden. Birkaç adım attıktan sonra düşüyorum yere; yürümeyi yeni öğrenen bir çocuk gibi. Etraf karanlık korkuyorum! Bir ışık arıyorum o zifiri karanlığın içende ama ışığı ararken kendimi kaybediyorum bir anda. Ansızın bir çift göz beliriyor karşımda... Deniz mavisi umut yüklü gecenin karanlığında ay gibi parlayan bir çift göz...

Bugüne kadar dost dediğin insanların hangisi gerçekten dostundu ki?