Yaşamın kurallı cümlesinde bir devrik zaman
Güz sonu yalnızlığıdır şehirler
Ve davetsiz vedadır gün batımı
Tren rayları mı kesiyor yollarımı?
Bir şiirden çıkıp kendime dönüyorum
Nasılsa gündüzün dönüşleri değil mi geceler? Göğü çiziyorum avuçlarımın içine
Yüzüme yakışıyor anın gülümsemesi
Son-uçsuzluğum elimde şimdi