Edebiyat eserlerinin sinemaya uyarlanması çoğunlukla sorunlu olmuştur. Orson Wellesin "Dava"sı bu zorluğu aşabilmiş en çarpıcı örneklerden biridir. Welles Kafkanın romanını sinema için salt bir edebi malzeme olarak görmemiş metni kendi dilinde hareketli imgelerle yeniden yazmaya girişmiştir. Wellesin "Dava" ile bir davası olduğu açıktır. Nasıl işlediğini kestiremediğimiz "Yargı" karşısında o da her birimiz gibi "davalı"dır: "Suçum benden önce vardı."

Üçüncüsünü düzenlediğimiz "Deleuze ve Sinema" başlıklı etkinlik çerçevesinde gösterilen Wellesin filmi üzerine Enis Batur bu kapanmayan "dava"yı yeniden ele alan kısa bir metin kaleme aldı. Romandan filme Kafkadan arada Max Broddan geçerek Wellese uzanan süreç şu sorunun etrafında düğümlenmiş hep: Joseph K.yı (beni) ne ile suçluyorsunuz?

"Sayısız daktilo makinasının tuşlarından doğan uğultunun arasından geçen Josef K. kendi tutanağına doğru sürüklenir. İşleyip işlemediğini bilmediği bilemeyeceği suçu iplerine dolandığı ağın merkezinde işlenmektedir."

Bir koridor daha.