Unutmak
Uyandın ve gözleri yoksa bir gün
Senin gözkapaklarının altında
İşte buna unutmak denir.

Canın acır diye kalbinin kabuklarını kendi ellerinle soymadıkça olmuyor. İçine kazara düşersin; soğuktur karanlıktır üşürsün diye kendi kuyunun kapağını açamadıkça da...

Suyu derinlere gittikçe soğuyan; içi ilerledikçe kararan kuyuya; yani kendine ipsiz kimsesiz inmeye cesaret edebilenlere... İnince gördüklerine şaşırmayanlara...

Kendimizi sakladıkça hepimiz çok güzeliz. Cesaret etmedikçe şahaneyiz.

C'anım dünya can çekişirken mutluyken bile içinde bir burukluk taşıyanlara... Dünyadan kendini sorumlu tutanlara... Belki şehirler ülkeler kıtalararası da olsa ortak yönlerimiz var.

Hayatı iş olmuş kalbi uf olmuşlara değil; sevdiklerini gözü gibi koruyanlara. Kendine; kimsesiz indiği o kuyunun en derininde suyun denize kavuştuğunu keşfedenlere... O yolda üşüyüp yorgun düşmüş avuçlarınız kızarmışsa sizinle de ortak yönlerimiz var.

Ama şimdi deniz...
Ve şimdi tuzlu su iyi gelir yaralara ve tüm yorgunluğa.