Aslında ikimiz de kahve sevmezdik.
Söyleyemediklerimizin yerine geçerdi.
Araya giren duygusal ayrılıkların son
bulması dileğiydi. Vazgeçememek kıyamamak pişman olmak
KAVUŞMAK demekti.
Evimizdeki sıcaklığı korumak demekti...
Sonuçta BİZİ hep korudu bu sihirli cümle...
"Hadi gel bi kahve içelim..."
O bizim Kemal!.. Bu topraklarda yaşayan yediden yetmişe herkesin görür görmez yüzüne bir gülümseme kondurmasına neden olan bir "sima"... Ekrandan sinema perdesinden bize yansıyan çocuksu gülümsemesiyle saflığın sembolleşmiş hali... Kardeşlik ve paylaşımın...
"İyiler sonunda hep kazanır" sözünün... Bizim Kemal bizim gülen yüzümüz...
Yetmişinci doğum gününde Kemal Sunal'ı bize sevgilisi eşi
hayat arkadaşı çocuklarının annesi Gül Sunal anlatıyor...
Hem de en sahici en samimi haliyle... Hiçbir formatın sınırlarına girmeyi kabul etmeden... İçinden geldiği gibi... O'nu sevmenin mutluluğunu O'nsuz yaşamaya alışmanın hüznünü hâlâ en güçlü şekilde hissederek...