Oysaki aşk cinayet severmiş. Her gün her saat hatta her saniye bir kurban verirmiş aşk .Sadece mekân ve kişiler farklıymış.

Aşkın son kurbanı biz olmuştuk . Zaman en büyük görgü tanığıydı. İkimizi de görmüştü. Sessizce bir aşkın bitişini daha izledi. Güneşin batışı misali sadece izledi. Büyük sözler verilip gölgelenmeyeceğini düşündüğümüz aşkımız karanlıklar içerisinde gölgelenmişti. İçimizde taşıdığımız aşk alevinin asla sönmemesi için kurduğumuz hayaller yıkılmıştı. Sözler kül gibi savrulmuştu şehrin dört bir yanına... Yok olup bitmişti aşkımız... Peki neden bitmişti? Engeller mi bitirmişti aşkımızı yoksa ikimizden biri mi? Hangimiz kurban hangimiz katildik? Yoksa aşkımız başlamadan bitmişti de biz mi farkında değildik?
İşte ben sizlere bu sorulara cevap vermek için yazdım.